Κάνοντας τη βόλτα του στην Ύδρα, ένας Ελληνοαμερικανός που βρίσκεται σε διακοπές συναντά έναν ηλικιωμένο Έλληνα που κάθεται σε έναν βράχο και αργοπίνει το ουζάκι του, ατενίζοντας ράθυμα τον ήλιο που δύει στη θάλασσα. Ο Αμερικανός παρατηρεί ότι στους λόφους πίσω από τον γέροντα υπάρχουν αφρόντιστα ελαιόδεντρα, με τις ελιές τους απλώς να πέφτουν και να κείτονται εδώ κι εκεί στο έδαφος.
Τον ρωτάει σε ποιον ανήκουν τα δέντρα.
"Δικά μου είναι" απαντάει ο Έλληνας. "Δε μαζεύεις τις ελιές;" ρωτάει ο Αμερικανός. "Κόβω καμιά σαν τη χρειαστώ" λέει ο γέροντας. "Μα δεν καταλαβαίνεις ότι, αν κλαδεύεις τα δέντρα και μαζεύεις τις ελιές στην ώρα τους, θα μπορείς να τις πουλάς; Στην Αμερική όλοι τρελαίνονται για παρθένο ελαιόλαδο και θα πλήρωναν ακριβά για να το έχουν". "Τι να τα κάνω τα λεφτά;" ρωτάει ο γέρος Έλληνας. "Ε, θα μπορούσες ν\' αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι και να προσλάβεις υπηρέτες να σου κάνουν όλες τις δουλειές". "Και μετά τι θα έκανα;" "Θα μπορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις!" "Δηλαδή να κάθομαι έξω και να πίνω ούζο στο ηλιοβασίλεμα;"